Няпростая і гераічная гісторыя жыцця ветэрана Міхаіла Загорскага

Напярэдадні Дня Перамогі удзельнік партызанскага руху, старшы саветнік юстыцыі ў адстаўцы Міхаіл Загорскі атрымаў віншаванні і падарункі ад Міністэрства прыродных рэсурсаў і аховы навакольнага асяроддзя.

— Мы жадаем вам моцнага здароўя, больш аптымізму, добрага надвор’я ў душы, — сказаў першы намеснік міністра прыродных рэсурсаў і аховы навакольнага асяроддзя Баляслаў Пірштук. — Вялікі дзякуй вам за тое, што вы разам з іншымі адважнымі людзьмі забяспечылі гэту Перамогу, што мы разам пабудавалі такую цудоўную краіну, у якой ёсць выдатныя ўмовы, каб мы жылі спакойна, гадавалі сваіх дзяцей, унукаў і радаваліся кожнаму дню. На жаль, з кожным годам ветэранаў становіцца менш. Таму вельмі важна захоўваць гістарычную памяць пра Вялікую Айчынную вайну, каб моладзь выхоўвалася на гэтым. 

Другога мая Міхаіл Загорскі адсвяткаваў свой 91-ы дзень нараджэння. Трынаццацігадовым хлопчыкам ён разам з роднымі прыйшоў у партызанскі атрад імя Варашылава, які быў сфарміраваны на Барысаўшчыне, у раёне возера Палік. 

Спачатку хлопчык дапамагаў у ружэйнай майстэрні, дзе для партызанаў выраблялі пісталеты і аўтаматы. Падлеткі выпрабоўвалі новую зброю, перш чым перадаць яе ў партызанскі атрад. Так адзін з пісталетаў узарваўся ў руцэ Міхаіла, пра што і сёння нагадвае шнар. 

А потым кіраўнік атраду даручыў хлопцу адказную справу — наведацца ў вёску, дзе размяшчаўся нямецкі гарнізон. «Мяне вымылі, каб не адчуваўся пах дыму, прыбралі, і я пайшоў», — успамінае Міхаіл Васільевіч. З таго часу юны разведчык заходзіў у стан ворага, заводзіў сяброўства з мясцовымі дзецьмі, адначасова вывучаючы палажэнне розных аб’ектаў, і дакладваў пра гэта кіраўніцтву партызанскага атраду.

Давялося перажыць і блакаду ў чэрвені 1944 года. Частка партызанаў загінула падчас спробы прарыву, а некаторыя, у тым ліку і Міхаіл Васільевіч, былі вымушаны два тыдні прасядзець у балоце, пакуль немцы не сышлі з гэтай тэрыторыі. 

4 ліпеня 1944 года партызанскі атрад сустрэўся з Чырвонай Арміяй. 

Адразу пасля вайны Міхаіл Загорскі працаваў на элеватары ў Барысаве на падліку лесу, потым паступіў у лесаэксплуатацыйную прафесійна-тэхнічную школу, але вучобу перарвала служба на падводным флоце. Пасля дэмабілізацыі Міхаіл Васільевіч працаваў у райкаме камсамола, завочна скончыў юрыдычны факультэт БДУ. А потым былі 36 гадоў пракурорскай работы — у Рэчыцы, Калінкавічах, Жыткавічах, Гомельскай абласной пракуратуры... На заслужаны адпачынак старшы саветнік юстыцыі ў адстаўцы выйшаў у 65 гадоў. 

Сёння Міхаіл Васільевіч са смуткам успамінае той цяжкі час, калі небяспека пагражала юнаму разведчыку ў кожны яго візіт у гарнізон, калі для яго і яго сям’і зямлянка ў лесе, азёры і балоты сталі родным домам, а галінкі хвоі часам былі замест ложка, калі для аднаўлення гаспадаркі на вызваленай тэрыторыі араць прыходзілася на жанчынах... 

— Галоўнае, што мы выжылі, — кажа Міхаіл Васільевіч. — І для нас вельмі важна, што нас памятаюць. Тады, здаецца, можна і яшчэ год ці больш пражыць...